“Geniet van de rust nu je nog kan”, zei een kennis tegen zwangere ik. “Je weet niet wat je nog te wachten staat. Binnenkort mag je al blij zijn als je de tijd hebt om een boterham te eten.”  Ik dacht dit met een ferme korrel zout te nemen, want hoe moeilijk kon het zijn om een baby groot te brengen? Dat moederinstinct zorgt er wel voor dat alles goed komt. Toch? 

Dromen

Ellis kwam ter wereld na 38 weken groeien in mijn bolle buik. Ik had ruim de tijd om na te denken over hoe mijn leven eruit zou zien eens ze geboren was. Het zou druk zijn, natuurlijk. Maar baby’s slapen veel en ik zou heus wel tijd voor mezelf en voor het huishouden over hebben. En dat huilen. Ja, dat zou moeilijk zijn. Maar als mama zou ik wel snel weten hoe ik mijn baby kon sussen.

Was me dat een reality check. Terwijl ik dit schrijf, ben ik twee en een halve maand mama en durf ik met het hand op het hart zeggen dat een baby krijgen het mooiste ter wereld is. Maar ook het moeilijkste.

Fulltime

Blijkt dat er dringend een mama-vakbond moet komen. Die eerste twee maanden als moeder waren meer dan een fulltime job. 24 op 24 en 7 op 7. Met een nieuwe baas die best hoge eisen stelt. In elke goede relatie is het nodig om soms wat afstand te nemen, maar die ruimte was er niet. Overal waar ik was, was Ellis ook. Even alleen in haar bedje stond gelijk aan een huilconcert. Hoe prachtig mijn baby ook was, het begon te wegen.

Onze baby had ook last van krampjes. Op den duur zat ik zat gevangen in een cirkel van baby troosten, in slaap wiegen en voeden. Er was amper ruimte om voor mezelf te zorgen. Waar was dat slapende engeltje?

Komt daarbij nog eens de druk die ik mezelf oplegde. Goed was niet goed genoeg. En de onzekerheid. Want wat de ene zegt dat goed is, mag je volgens de andere absoluut nooit never jamais doen. ‘Ga op je instinct af’ is makkelijk gezegd. Maar o zo moeilijk in de tijd van het wereldwijde web, met haar duizend meningen.

Niet op rolletjes

Het is niet makkelijk om ervoor uit te komen dat het leven met een baby niet vlot verloopt. Tijdens het kraambezoek wil iedereen vooral horen wat een leuke baby je hebt en hoe flink ze ’s nachts al slaapt. Op social media toont iedereen vooral de mooie momenten (ik ook). Als je leuke babyfoto’s ziet passeren op een moment dat jouw baby al een uur op je schouder ligt te krijsen, heb je het helemaal gehad.

Als ik met andere mama’s praatte, was het moeilijk om te zeggen dat niet alles is zoals ik het me voorgesteld had. Alsof ik gefaald had als moeder. Nu al.

Gelukkig stelden de meeste mama’s mij gerust: ik was niet alleen. Maar gebeurde bijna al fluisterend, alsof niemand mag weten dat een baby opvoeden zwaar kan zijn. Dat is zo jammer, want als iedereen open over die moeilijke momenten zou praten, zou een nieuwe mama als ik zich misschien niet zo slecht voelen als het allemaal wat minder gaat. We zouden kunnen starten met een realistischer, minder romantisch beeld.

Gelukkig fluisterden die mama’s me ook wat anders toe. Dat het beter zou worden, echt. Nog even doorbijten tot voorbij die moeilijke eerste weken.

De ommekeer

Blijkt dat die andere mama’s gelijk hebben. Toen Ellis ongeveer twee maanden oud was, kwam er plots een ommekeer. Ze huilde veel minder, vond het niet erg om even alleen in haar park te liggen en at zonder huilonderbrekingen. Een mirakel.

Nu kan ik eindelijk genieten van het moederschap. Ellis woont niet meer permanent op mijn schouder. Daardoor heb ik weer een beetje tijd voor mezelf gevonden. Er zijn natuurlijk nog moeilijke dagen waarop niets haar lijkt te troosten. Maar dan weet ik dat er snel betere dagen volgen en is die moeilijke dag plots niet meer zó moeilijk.

Groeien als mama

Het was natuurlijk niet enkel Ellis die moest groeien. Ik, als mama, moest dat ook. En beetje bij beetje lukt dat. Ik kan haar al wat beter loslaten, ook eens aan iemand anders toevertrouwen. Ik durf buiten komen met haar zonder een rampenplan op te stellen voor als ze zou gaan huilen. En ik grijp minder snel naar mijn smartphone om elke kleine verandering op te zoeken.

Aan alle toekomstige mama’s: laat je omringen door familie en vrienden en neem alle hulp aan die je kan krijgen. Zonder de hulp van mijn man en ouders zou ik helemaal verloren zijn.

Aan alle nieuwe mama’s die het even niet meer zien zitten: het wordt beter, echt. Veel beter. Het beste ooit zelfs.

Ik ben heel trots op hoe Ellis en ik allebei gegroeid zijn. En ondertussen leren we elkaar elke dag wat beter kennen. Stilaan  vormen we een hecht team, baby Ellis en ik.

Na die eerste moeilijke weken volgen nog zoveel mooie dingen. Maar ik ben er van overtuigd dat onze mooiste momenten samen gewoon nog moeten komen. En dat vind ik helemaal oké.

Volg deze blog via Instagram en blijf op de hoogte van nieuwe posts.