Spoedkeizersnede vs geplande keizersnede: mijn ervaring

Mijn keizersnedes zijn al een hele tijd geleden (Ava wordt binnenkort twee, Ellis vijf). Maar ik dacht gisteravond aan een gesprek dat ik enkele maanden na mijn spoedkeizersnede had en dacht: hier moet ik toch een blogje over schrijven 🙂

Eerst en vooral: als newbie mama heb ik enkele medische keuzes op aanraden van de arts die ik vandaag niet opnieuw zou maken. Het gaat hier ook helemaal over mijn ervaring, er zullen veel mama’s zijn die dit anders beleven. Ik ben ook geen arts, dus laten we vooral niets in deze tekst beschouwen als medisch advies 🙂

Ervaring spoedkeizersnede

Ellis zou een grote baby worden en daarom raadde mijn gynaecoloog me aan om me te laten inleiden. Ik ging akkoord en enkele weken later bevond ik me op het afgesproken tijdstip in de verlosruimte. Lang verhaal kort: via de monitors merkten ze op dat Ellis een verhoogde hartslag had en dat ze zo snel mogelijk moest komen.

Het medisch team was hier super professioneel rond: ik merkte wel dat er haast achter zat, maar heb nooit paniek gehad. Maar goed, de essentie. Ik had mijn keizersnede en heb er achteraf meer van af gezien dan tijdens de procedure zelf. Want de keizersnede zelf verliep super vlot (ah ja, want het moest echt snel gaan wist ik achteraf).

Mijn grootste verwezenlijking was toen ik na 24u in bed een seconde kon rechtstaan met hulp van twee vroedvrouwen. De dag erna waren dat misschien twee seconden. En op dag drie kon ik met hulp van mijn man tot in de badkamer strompelen. Toen ik naar huis mocht had mijn buik nog veel nood aan rust en kon ik mijn schattige baby’tje nog altijd niet zelf uit haar bedje halen. Het heeft toch een aantal weken geduurd voor ik er geen last meer van had.

Ervaring geplande keizersnede

Enkele jaren later werd ik zwanger van mijn tweede liefste dochter Ava. Omdat ik al een keizersnede achter de rug had, raadde de arts aan om het nu opnieuw zo te doen. Iets met het beperken van het risico op het openscheuren van het litteken in de baarmoeder (brrrr, stel je voor).

Nu zag mijn bevalling er heel anders uit. Ik kwam weer op het geplande tijdstip toe op de verloskamer en werd er al meteen apart gezet om me klaar te maken voor de keizersnede. Ik kon de operatiezaal gewoon binnenwandelen, de vroedvrouw bood aan om foto’s te maken (hebben we dus niet van mijn eerste bevalling 🙁 ), en werd rustig door de hele procedure gepraat. Laat dit dan ook het enige nadeel zijn in tegenstelling tot de spoedkeizersnede voor mij als patiënt: het leek wel eindeloos te duren.

24u na mijn bevalling kon ik al alleen recht staan. Een dag later strompelde ik zelf naar de badkamer. En na vier dagen verblijf op de materniteit stond ik al zelf onze koffers in te pakken. Wat-een-verschil.

Geen keuze

Het gaat er in deze tekst echt niet om of je beter dit of dat kiest, want voor een spoedkeizersnede heb je vaak niet veel keuze :/ Ik wou deze blog gewoon schrijven omdat ik terug moest denken aan een conversatie met een andere mama enkele weken na mijn spoedkeizersnede.

Deze mama had ook een keizersnede ondergaan en drukte haar spijt uit dat ze haar man de tweede nacht naar huis had laten gaan. ‘Want het was best wel pittig om alleen voor de tweeling te zorgen na haar keizersnede’. Je kan je voorstellen dat ik, die na enkele dagen nog niet eens zelf kon rechtstaan, zowat van mijn stoel viel 🙂 Ik voelde me echt een kleinzerig typetje.

Na mijn geplande keizersnede kwam dan het besef dat het ook helemaal anders kon en dat het trage herstel de eerste keer echt niet aan kleinzerigheid lag. Mijn lijf had voor die spoedkeizersnede al heel hard moeten werken en ook mentaal was er best wat te verwerken.

Moraal van het verhaal: iedereen herstelt op zijn eigen tempo. En voel je niet net als ik een loser als iemand het herstel na een spoedkeizersnede probeert te vergelijken met dat van een geplande keizersnede 🙂

Liefs!

Volg mee op Instagram en Facebook om op de hoogte te blijven van nieuwe blogs. Je leest hier meer over mijn ervaringen als mama.